نشریه ژورنال شماره ۱۰۳۲ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
“بسیاری از قربانیان فاجعۀ بندر رجایی، کارگران بلوچاند که نه شناسنامه داشتند، نه اسمشان جایی ثبت شده، و نه کسی دنبالشان میگردد.”
بیش از یک هفته از انفجار در اسکلۀ رجایی میگذرد. هنوز گزارشی در مورد ابعاد فاجعه و شفافیتی در مورد موضوع نه چاپ شده و نه مسئولی از خیل کار به دستان مفتخور و دروغگو مقابل دوربین قرار گرفته تا توضیحی به مردم بدهد. اصلاً خودشان را موظف نمیدانند حرفی بزنند. آنچه مشخص است با امنیتیکردن فضا و با خطونشان کشیدن برای خبرنگاران و خانوادههای قربانیان و یا شاهدان عینی، مانع روشنشدن حقیقت میشوند. مردم خودشان تا حدودی خبررسانی میکنند. همان یکذره خبری که درز پیدا کرده و همان اندازه که منعکس شده آنقدر هولناک و بزرگ است که نفس را در سینه حبس میکند.
یکی از این خبرهای بسیار دردناک و شوکهکننده همین خبر مربوط به کارگران ثبت نشده و بیشناسنامهٔ بلوچ است. گویی از ابتدا نبودهاند. آنها سوختهاند، خاکستر شدهاند، ناپدید شدهاند و بازماندگانشان هم نمیدانند به کجا مراجعه کنند و از کی خبر بگیرند؟ کارفرما کیست؟ هم او که این کارگران را بی برگۀ هویت به کار گرفته؟ آقازادهای که حتی لازم نمیداند محمولهاش را در گمرک ثبت کند؟ سپاه پاسداران؟ بنیاد مستضعفان؟ کدامیک از این ارگانها و یا افراد که دست هر مافیایی را از پشت بستهاند؟ مطمئناً هیچکدامشان زحمت توضیح به خود نمیدهند. راستش لازم هم ندارند. دولت و حکومت مال خودشان است. یکمشت دزد غارتگر، بر سر خوان چرب و آبوناندار جامعه نشستهاند و دارند آخرین رمقهایش را میکشند.
فجایعی اینچنین، اهمیت اعتراض متشکل را بیشازپیش مقابلمان میگذارد. جمهوری اسلامی حکومت مرگ و نابودی است. حکومت فاجعه است. شلیک به هواپیمای مسافربری، فاجعۀ قطار نیشابور، فاجعۀ بندر رجایی و دهها جنایت دیگر که جان بسیاری از عزیزانمان را گرفته، حاصل کار این حکومت و اراذل حکومتی است.
خانوادهها و بازماندگان فاجعۀ بندرعباس باید انجمن خانوادههای پرواز را الگوی خود قرار دهند. خود را متشکل کنند. در انجمن و نهاد خودشان تقسیم کار کنند و اعتراضات خودشان را سازمان دهند. جمهوری اسلامی را با اعتراضات متشکل وادار به پاسخگویی کنیم.
سردبیر این شماره: سوسن صابری
در انتشار یادداشتهای ژورنال بکوشید
وبسایت ژورنال:
journalfarsi.com
ایمیل: journalfarsi@gmail.com
اینستاگرام:
journalfarsi