مندرج در ژورنال شماره ۱۳۵ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
نرگس محمدی در پستی در صفحه اش به همراه عالیه مطلب زاده نوشته : “سرریز شدن چاه های فاضلاب زندان قرچک به تمام بندها و حیاط بندها طی سه روز گذشته، با همراه شدن گرمای شدید کویری و آلاینده های شیمیایی خطرناک همیشگی، بوی تعفن و حشرات موذی را به جان بیش از هزار زن زندانی در بندهای مختلف این زندان انداخته است.”
از انبان متعفن حکومت جمهوری اسلامی هر روز بوی گند تازه ای بیرون میزند. کلمۀ زندان با خود محدودیت، محرومیت، دلتنگی و غم و قصه را تداعی میکند. در ایران با حکومتی بغایت ضد انسان و ضد حیات این مفاهیم بار سنگین تری به خود میگیرد. هر روز ابعاد وسیعتری از نقض آشکار هر آنچه رنگ و بوی انسانی دارد را در مقیاسی باور نکردنی شاهدیم. “حقوق شهروندی” در فرهنگ لغات حکومت معنایی ندارد، چه رسد به زندان که بیحقوقی را در خود مستتر دارد. روزهای اول شیوع کرونا را که فراموش نکرده ایم. زندانیانی که قربانیان دست و پا بسته ای بودند که گویی در صفی منظم به دهان مرگ روانشان میکردند. زندانیان بیمار محروم از دارو و درمان، زندانیان بی ملاقات، زندانیان بی وکیل، زندانیان بی محاکمه و امروز سرریز شدن چاههای فاضل آب زندان قرچک خبر ساز میشود. میتوان تصور کرد آنجا چه جهنمی ست!
اما تصویر با شکوهی که از همین زندانهای مخوف به بیرون مخابره میشود، زندانیان شجاعی هستند که نه تنها قربانیانی خاموش نیستند، بلکه فریاد دادخواهیشان دیوارهای قطور زندانها را میشکند و با فریاد دادخواهان کف خیابان گره میخورد که “زندانی سیاسی آزاد باید گردد.”
سردبیر این شماره نشریه ژورنال: سوسن صابری
*سایت ژورنال را به دوستان و آشنایان خود معرفی کنید. در انتشار یادداشتهای ژورنال بکوشید journalfarsi.com