مندرج در ژورنال شماره ۷۶۰ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
ده زندانی سیاسی زن در زندان اوین، محبوبه رضایی، هستی امیری، سمانه اصغری، سکینه پروانه، مریم یحیوی، ناهید تقوی، نرگس محمدی، آنیشا اسداللهی، سپیده قلیان و گلرخ ایرایی، طی نامهای دررابطهبا اعدام ده زن بهایی در سال شصت، نوشتند: “این زنان با هم به قتلگاه برده شدند و در مقابل چشم دیگری به ترتیب اعدام شدند. تا آخرینشان که نوجوانی زیر ۱۸ سال بود که طبق معاهدههای بینالمللی کودک محسوب میشود و پیش از بازداشت مشغول به تحصیل بود و تدریس به کودکان خردسال. نوجوانی که تنها تضادش با سیستم باور و عقیدهای بود که در زندگی اجتماعیاش نیز نمودی نداشت.” در این نامه همچنین آمده که به دنبال سالها همزیستی در زندان با زنان بهائی و مشاهده فشارها و محرومیتهایی که به سبب تفاوت عقیده بر آنها و خانوادههایشان اعمال شده و شنیدن روایتهایشان از گذشته تا کنون و قیاس آن با آنچه همواره بر دگراندیشان و مخالفین تحمیل میشود دریافتهاند که در واقعیت “داستان ما یکیست”.
جمهوری اسلامی از همان اوایل حاکمیت جنایتکارانهاش، هدفمند و سازمانیافته برای سرکوب و شکست انقلاب، دهها هزار زندانی سیاسی را به جوخههای مرگ سپرد و به دنبال آن دست به زندانی کردن و کشتار باورمندان به مذاهب دیگر زده و در حقیقت نسلکشی براه انداخت. اما خانوادههای جانباختگان، جنبش دادخواهی، زندانیان سیاسی و خانوادههایشان در مقابل این هولوکاست اسلامی ساکت نشدند، قدرتمندتر شدند و اجازه ندادند که یاد عزیزانشان به دست فراموشی سپرده شود.
و امروز میبینیم که چگونه زندانیان سیاسی – عقیدتی از درون زندانها در اعتراض به اعدام ده زن بهایی اعلام میکنند که داستان ما یکی است. بهدرستی داستان ما یکی است و تنها با اتحاد و همبستگی میتوان آیندهای را رقم زد که هیچ انسانی به دلیل تفکر، باور و عقیده و مخالفت سیاسی در زندان نباشد و یا حق حیات از او گرفته نشود.
سردبیر این شماره: سوسن صابری
در انتشار یادداشتهای ژورنال بکوشید
وبسایت ژورنال:
journalfarsi.com
ایمیل: journalfarsi@gmail.com
اینستاگرام:
journalfarsi
واتساپ: ۰۰۴۴۷۷۸۸۹۸۸۶۴۳