اعتراض و اعتصاب

ده ها تن از زنان دست اندر کار سینمای ایران، با انتشار بیانیه ای به رواج خشونت و آزار جنسی در محیط کار خود اعتراض کردند و خواستار مجازات متخلفان شدند.

. در اعتراض، زنان، نه تنها عقب نشینی نکردند، بلکه خواهان ورود به ورزشگاه شدند و در پشت در ورزشگاه ایستاده و یک صدا فریاد زدند: «ما اعتراض داریم!»‌‌ درمقابلِ، نیروی انتظامی با اسپری فلفل به آنها حمله کرده و اوج توحش دستگاه اسلامی را به نمایش گذاشت.

. به این مادر و فرزند گفته‌اند که تا اطلاع ثانوی حق خروج از منزل و شرکت در مراسم‌های ویژه نوروز را ندارند.

از حذف ارز دارو بعنوان «قتل عمومی و فرستادن بیماران به اتاق گاز» نام برده می شود.

اینبار، با گماردن طلاب بعنوان مدرسین و معلمین در مدارس و مراکز آموزشی میخواهد به معضل بزرگتری هم جواب دهد و با یک تیر، بخیال خود، دو هدف را نشانه رود.

معلمان از یکسو با تجمعات اعتراضی خود، بیدادگاههای حکومت برای محاکمه همکارانشان را به صحنه اعتراض خود تبدیل کرده اند، و از سوی دیگر با خواست علنی شدن دادگاههای حکومتی، قاطعانه مقابل سرکوبگریها ایستاده اند.

در کردستان صدها مراسم برگزار شد. فضای کردستان پُر از شادی و رقص بود. چادر سیاه و حجاب وجود نداشت. رقص مشترک زنان و مردان بسیار برجسته بود. دستگیری های رژیم اوج عصبانیت و دشمنی با شادی است. در کردستان برای رژیم مساله فقط دشمن بودن با رقص زنان و شادی و موزیک نیست.

تعرض پیگیر جمهوری اسلامی علیه بهاییان در ایران بخش جدایی ناپذیری از کلیت این حکومت است. ظلمی که به این بخش از جامعه روا داشته می شود قابل توصیف نیست. محرومیت از تحصیل، محرومیت از شغل اداری، عدم امنیت در همه جوانب زندگی، حمله به خانه هایشان، دستگیری، شکنجه و اعدام. فقط به این جرم که با حاکمان هم عقیده نیستند.

مرکز آمار ایران می‌گوید نرخ تورمِ سالانه در اسفند ۱۴۰۰ به ۴۰ و دو دهم درصد رسید. بررسی تورم صرفا یک مساله اقتصادی - ریاضی نیست.

با دور شدن جامعه از مذهب و اخلاقیات و فرهنگ عقب‌مانده اسلامی، جنبش‌های حق‌طلبانه نیز رنگ و بوی متفاوتی گرفته‌اند.