ژورنال سایت خبری سیاسی ژورنال 
مندرج در ژورنال شماره ۶۷۰ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
تلویزیون صدای آمریکا زیرنویس زده بود: “مصوبه وزارت کار به نفع کارفرمایان؛ اخراج کارگران آسان‌تر می‌شود.” در متن خبر آمده که طبق بخشنامه جدید “کارفرمایان می‌توانند قرارداد کارگران را با بهانه “قصور در انجام وظایف” یا “نقض آیین‌نامه‌های انضباطی کارگاه بعد از دریافت تذکر کتبی” یک‌جانبه فسخ و کارگر را از کار اخراج کنند. در این بخشنامه آمده است که اگر تشکل کارگری در کارگاه وجود داشته باشد، کارفرما مکلف است تا نظر مثبت تشکل کارگری را بگیرد و در صورت مخالفت تشکل کارگری، کارفرما نمی‌تواند کارگر را از کار اخراج کند.”
خب هر کس نداند فکر می‌کند که تا حالا دست کارفرمایان برای اخراج کارگران بسته بوده! اولاً “تشکل کارگری” وجود ندارد، آنجا که هم هست تشکیلات سیاه دست‌ساخته خود حکومت است که خون خودشان را برای اخراج یک کارگر اگر کارفرما تشخیص داده “قصوری” صورت‌گرفته اصلاً کثیف نمی‌کنند. ثانیاً، بدون همین بخشنامه هم کارفرما به‌خاطر اینکه کل حکومت را پشت سرخود دارد، همین که تشخیص دهد کارگر “سربار تولید” است اخراج می‌کند. نهایت این داستان این بوده که کارگرانی در “اداره کار” طرح شکایت می‌کنند آن‌هم به شرطی که زمانی از قراردادشان باقی‌مانده باشد، نه برای اینکه حکم برگشت به کار بگیرند، چون کشمکش وقتی به اینجا می‌رسد کارفرما اصلاً کارگر را به داخل کارگاه راه نمی‌دهد، بلکه کارگران دنبال این هستند شاید بتوانند تا آخر قرارداد دستمزدشان را بگیرند که این یک در میلیون شاید شدنی باشد.
کارگری در ایران، یعنی به‌جان‌خریدن کلی تحقیر، وقتی که کارگران باوجوداینکه جمعی مشغول به کارند؛ اما به‌تنهایی در مقابل کل رژیم اسلامی سرمایه قرار دارند. کارفرما تقریباً مانند یک “ارباب” رفتار می‌کند، نه یک “طرف قرارداد”. پشتوانه قدرت کارفرما به‌واسطه کل قوانین مصوبی است که اجرا می‌گردد و پشتوانه اجرایی آن هم نیروهای انتظامی و امنیتی است.
اما زمان‌هایی هم هست که کارگر وقتی قدرت جمعی خود را باز می‌شناسد، کارفرما خود را فرد حقیری می‌یابد که حتی با حضور نیروهای امنیتی ته دلش قرص و محکم نیست. بارها در تجربه اعتصابات کوچک از نزدیک شاهد این قدرت بوده‌ام و شاهد قدرت جمعی کارگران در هفت‌تپه و فولاد اهواز و غیره هم بوده‌ایم. تمام تلاش حاکمیت اسلامی هم همین بوده که این قدرت جمعی به یک نیروی قوی اجتماعی و زیرو کننده تبدیل نشود. بخشنامه فوق یک پیام بیشتر ندارد. حکومت بی‌پرده کارگران را به مصاف طلبیده است. مثال تاریخی چنین مصافی اعتصاب کارگران نفت در سال ۵۷ است.
سردبیر این شماره: محسن ابراهیمی
سایت ژورنال را به دوستان و آشنایان خود معرفی کنید. در انتشار یادداشتهای ژورنال بکوشید journalfarsi.com
