خونی که پاک نمی شود – کیوان جاوید

مندرج در ژورنال شماره ۱۶۰ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

حسینعلی نیری قاضی شرع و مسئول هیات اعدام‌ زندانیان سیاسی تابستان ۱۳۶۷، برای نخستین بار می گوید: “نمی‌شد با قربانت بروم و فدایت شوم کشور را اداره کرد.” اگر قاطعیت امام نبود شاید ما اصلا این امنیت را نداشتیم. شاید اصلا نظام نمی‌ماند.

خمینی در تابستان سال ۱۳۶۷ هیاتی را برای تشخیص زندانیان سیاسی “محارب و محکوم به اعدام” منصوب کرد. و این هیات هزاران زندانی سیاسی را به قتل رساند.

با بیان این جملات به درون زندانهایی بروید که زندانی سیاسیِ اسیر در دست حکومت، حتی فرصت این را نداشت تا در خارج از زندانها فریادرسی بیابد. آنها با یک جملهِ  به زندانی حکم میدادند: مسلمانی، به خدا باور داری؟ مجاهد یا منافق؟ اینچنین شد که بزرگترین کشتار زندانیان سیاسی در قرن بیستم رقم خورد.

از آن تاریخ تا امروزجامعه تغییرات شگرفی کرده است. دشمنان جمهوری اسلامی وسیع تر شده و اعتراض و اعتصاب همچون آتشفشان مذاب در هر کوی و برزن روان است. جامعه ایران یکپارچه دشمنی با جمهوری اسلامی است. این دشمنی فقط بخاطر فساد اقتصادی و غارتگری اقتصادی نیست. همراه و همزمان، یک دشمنی عمیق فرهنگی نیز که کل بساط جهل و خرافه حکومت را نشانه رفته است با قدرت در جریان است.

جامعه برای یک تسویه حساب همه جانبه برای لاروبی این بساط متعفن حکومت اسلامی بپاخاسته است. نیری ها و خامنه ای ها و همه جانیان اسلامی صدای رعدی را می شنوند. این غرش سهمگین آسمان ایران، خبر از سوختن و خاکستر شدن جمهوری اسلامی را میدهد. با نیری دیداری تازه خواهیم کرد. دور نیست.

سردبیر این شماره نشریه ژورنال: آذر پویا

*سایت ژورنال را به دوستان و آشنایان خود معرفی کنید. در انتشار یادداشتهای ژورنال بکوشید journalfarsi.com